Sahabe-i Kiram Efendilerimiz pür-i dikkat kesilip Alemlerin Efendisinin ağzından çıkacak sözleri bekliyorlardı. ve Nihayet Fahr-i Kainat'ın Efendisi , Yerleri ve Gökleri Yaratan Yüce Rabbimizin Habibi , Habibullah Efendimiz anlatmaya başladılar.
"Bir adam vardı, günah işleyerek nefsine çok zulmetmekteydi. Ölüm gelip çatınca oğullarına dedi ki: "Ben ölünce, cesedimi yakın, külümü iyice ezin ve rüzgarın önünde saçın, Allah'a yemin olsun, eğer Rabbim beni bir yakalarsa hiç kimseye vermediği azabı verir!" Ölünce, bu söylediği ona yapıldı. Allah(c.c.) da arz'a emrederek: "Sende ondan ne varsa bana toplayıver!" dedi. Arz da topladı. Adam ayakta duruyordu. "Sen böyle bir vasiyeti niye yaptın?" diye Rabb Teala sordu. "Senden korktuğum için ey Rabbim" cevabını verdi. Allah Teala hazretleri bu cevap üzerine onu affetti."
Kaynak: Buhari, Tevhid 35, Enbiya 50; Müslim, Tevbe 25, (2756); Muvatta, Cenaiz 51, (1, 240); Nesai, Cenaiz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder